طرز قرار گرفتن خوب بدن معیار و الگوی ثابتی ندارد و ویژگیهای فردی نقش زیادی در آن دارند.لذا مربی تربیت بدنی برای اظهار نظر درباره ی وضعیتهای مختلف بدن و طرح برنامه باید ضمن شناخت وضعیتهای بدن در ایستادن،راه رفتن،نشسستن و یا سایر اعمال حرکتی،از موقعیت و وضعیتهای بدنی خاص،که گر چه نمی توان از آن به عنوان ناهنجاری نام برد اما به نوعی در وضعیت بدن تأثیر دارد،اطلاع نسبی داشته باشد.برخی از این موارد به شرح زیر است:

ساختمان بدن از نظر ظاهر به سه گروه اکتومورف(لاغر و کشیده) مزومورف(قامت متوسط که از عضله و استخوان تشکیل شده است)و اندمورف(چاق و گوشتالو)تقسیم می شود.

گاهی ویژگیهای بدنی  برخی افراد از یکی از سه گروه فوق تبعیت نمی کند و در واقع ممکن است بخشی از بدن مانند بالاتنه مزومورف باشد و پایین تنه اکتومورف.این ویژگی سبب می شود به رغم نبود ناهنجاری واقعی در بدن طرز قرار گرفتن بدن ضعیف به نظر برسد ویا  اینکه،در نمونه بالا،به نظر گرد پشت می آید.از بین بردن یا تغییر حالت فوق نیاز به یک دگرگونی اساسی در وضعیت بدن و وقت و تلاش زیادی دارد.علاوه بر آن،فرد در نتیجه ی تغییر ایجاد شده نه تنها از عملکرد حرکتی مطلوبتری بهره مند نخواهد شد بلکه ممکن است اثر منفی نیز در وی داشته باشد.ساخت ستون فقرات در انحناهای آن اثر می گذارد.اگر لبه های بدنه ی یک مهره در یک سمت نسبت به سمت دیگر ضخیمتر باشد باعث افزایش انحنای آن قسمت خواهد شد.ضخامت بدنه ی مهره ها در ایجاد قوسهای مختلف ستون فقرات نقش بسیار اساسی دارد.طبیعی است اصلاح ناهنجاریهای ستون فقرات که در نتیجه ی ساختار مهرهای ایجاد شده،با مشکلات خاصی همراه است و تأثیر مثبتی را هم بعد از اصلاح به همراه نخواهد داشت.مربی بهتر است این گونه موارد را که به طریقی در وضعیت ساختمانی بدن مؤثر است به خوبی بشناسد.

برنامه ی حرکات اصلاحی با برنامه ی درمانی تفاوت دارد.در برنامه های اصلاحی،حرکات نه در یک دوره ی خااص بلکه معمولاً در خلال فعالیتهای جسمانی روزمره انجام می شود،مخصوصاً در مورد ناهنجاریهای برگشت پذیر.برای مثال ،فردی که دچار ناهنجاری گرد پشتی برگشت پذیر است با انجام دادن چند حرکت درمان نمی شود.لذا فرد باید در خلال فعالیت روزمره به رعایت بهداشت حرکتی  توجه کند.

با شرح فوق می توان گفت حرکات اصلاحی در طول زندگی روزمره و شناخت و پرهیز از حرکات غلط در اصلاح ناهنجاری  جسمی حتی از اجرای تمرینهای خاص مهمتر است.

وضعیت طبیعی بدن در حالت خواب

با توجه به اینکه حدود ? از کل زندگی افراد به خواب و استراحت می گذرد،وضعیت صحیح دراز کشیدن و استراحت در حالت نشسته بسیار مهم است.خوابیدن به پهلو با زانوهای خم شده سبب استراحت در ناحیه ستون فقرات می شود.استفاده از بالش تخت برای راحتی گردن،به خصوص اگر شانه های فرد پهن باشد،مفید است.نحوه ی دیگر برای راحتی پشت این است که فرد در حالت درازکش (طاق باز) بالشی در زیر زانوهای خود قرار دهد.استفاده از بالش در ناحیه ی زیر زانو فشار وارد بر کمر را کاهش می دهد.

خوابیدن روی شکم برای افرادی که ستون فقرات طبیعی دارند نیز روش مناسبی نیست.این طریقه استراحت باعث می شود گودی کمر زیاد شود.استفاده از بالشهای بلند نیز توصیه نمی شود.

وضعیت مناسب برای بدن در حالت نشستن

معمولاً در هنگام نشستن برای استراحت از صندلیهای بسیار نرم یا مبل استفاده می شود که ستون فقرات قوس نگیرد.در مجموع هدف باید این یاشد که درصد بالایی از وزن بدن را مرکز ثقل تحمل کند و فشار وارد روی عضلات به حداقل برسد.

نشستن پشت میز یا صندلی اداری

ساخت میز و صندلی از نظر ارتفاع،شیب و سطح نشیمنگاه در تأمین راحتی ستون فقرات بسیار مهم است.بهتر است میز و صندلی افرادی که مدت زیادی بدون استراحت کار می کنند،مثل تایپیست ها،به طور خاص و با توجه به ساختار آناتومیکی بدن و قد آنها ساخته شود.اما با توجه به اینکه رعایت این مهم مستلزم صرف هزینه زیاد و تا حدودی غیرممکن است،اصول زیر در انتخاب صندلی و میز کار باید رعایت شود:

1.  تا جایی که ممکن است صندلی خود را به میز نزدیک کنید تا مجبور نشوید به هنگام کار رو به جلو خم شوید.

2.    سعی کنید گردن را صاف نگه دارید و خود را از ناحیه ی مفاصل ران و لگن به سمت جلو خم کنید.

3.  تا حد امکان در بین نشستنهای  طولانی فواصل استراحت کوتاه مدتی برای تغییر در وضعیت بدنی خود در نظر بگیرید.

4.  دقت شود موقع نشستن فاصله ای میان لگن و پشتی صندلی باقی نماند و تمامی ناحیه ی پشت ستون مهره ها به پشتی صندلی تکیه داشته باشد.زانو را نیز حداقل هم سطح یا بالاتر از مفصل ران قرار دهید که این کار سبب کاهش قوس کمری در وضعیت نشسته می شود.

5.  سعی کنید یک چهار پایه به ارتفاع 15-10 سانتیمتر زیر پای خود بگذارید.در انتخاب صندلی نیز بهتر است  موارد زیر مد نظر قرار گیرد.

•   طول نشیمنگاه صندلی نباید بیش از طول ران باشد تا فرد بتواند به طور کامل به پشتی صندلی تکیه دهد.
•     زاویه پشتی و نشیمنگاه بیش از 100 درجه نباشد.
•   ارتفاع صندلی حدوداً به اندازه  ? قد فرد و ارتفاع میز نصف قد باشد.میز دارای شیب 10 درجهبه سمت فرد باشد.
•  پشتی صندلی باید حداقل با مهذه های بالایی کمر و پایینی پشت در تماس باشد و چنانچه پشتی صندلی به سطح نشیمنگاه متصل نیست،فاصله ی بین این دو قسمت بیش از ده سانتیمتر نباشد.
•  دسته دار بودن صندلی ممکن است مزیت باشد.صندلیهای چرخان معمولاً فشار نامناسبی را روی بدن ایجاد می کنند.

6.استفاده از بالشهای سفت در بعضی موارد به فرد کمک می کند تا وضعیت راحتی را به خود بگیرد.